7 september 2020
Mensen die mij kennen, weten dat ik vol energie toeleef naar de SAM netwerkbijeenkomsten. Ze vormen de hoogtepunten in mijn rol als voorzitter. Hoe goed ik mij ook voorbereid, zonder enkele blunders lukt het mij niet om de bijeenkomsten te leiden. Laat ik hopen dat dit gezien wordt als een stukje charme!
Oh, wat mis ik het om voor de groep te staan. Ik zie er altijd zó naar uit. De avond ervoor ken ik altijd een gezonde spanning. “Goed slapen zodat je morgen lekker fris bent!”, geeft Sjaak mij als advies. Helaas is die spanning er toch altijd de oorzaak van dat de nachten minder succesvol verlopen dan gehoopt. Bovendien wordt de wekker gezet en ik kan er niets aan doen, maar een gezette wekker wekt vooral onrust bij mij op waardoor ik slecht slaap. Ik ben normaliter om half zes wakker, de angst om mij te verslapen noodzaakt mij niettemin de wekker te zetten. Ik wil helemaal ‘in control’ zijn. Ik kan en mag niet te laat komen!
In de ochtend neem ik uitgebreid het programma en het script nog een keer door met Sjaak, die alles goed heeft voorbereid, alles in de gaten houdt en mij controleert. En dan is het de auto in en vertrekken, op weg naar dé bijeenkomst.
Ik weet niet of het komt doordat wij geen kinderen en kleinkinderen hebben, en dat wij beiden uit een relatief groot gezin komen, maar zowel Sjaak als ik hanteren het adagium: hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Wij vinden het heerlijk om onze netwerkcontacten persoonlijk te ontvangen. “Hopelijk komen ze allemaal en hebben ze geen file, treinvertragingen of andere nare omstandigheden!” “Sjaak, als Piet komt, laat hem dan met Truus praten over dit en dat!” “Ad, denk je eraan dat je Joke in contact brengt met Joop!” Dit zijn van die tussendooropmerkingen die tussen ons gevoerd worden.
Tja, en dan gebeurt het al eens dat ik door alle consternatie Joop verwissel voor Truus waardoor er rare situaties ontstaan. “Hè, wat moet ik met Truus bespreken?” Och, dat beetje verwarring maakt wel dat er een netwerkrelatie tussen beiden tot stand komt, wat zeker niet slecht is. Het leidt altijd weer tot iets nieuws.
Eenmaal voor de groep staand voel ik mij helemaal senang. Als voorzitter moet ik de zaal in de gaten houden, aandacht bij de discussies houden en bovendien contact houden met Sjaak die mijn ‘stopwatch’ is. Op sommige momenten, als ik echt 2 dingen tegelijk moet doen – we weten uit de presentatie van Gertie Verreck (Thaeles) die ons meenam in het thema ‘Breinleren’ dat wij maar ook vrouwen geen twee dingen tegelijk kunnen – kan er wel eens een kleine kortsluiting ontstaan!
Dat mijn mond iets anders zegt dan wat de geest wil aangeven: “Oh, Ellen, ik zag jou knikkebollen!” Terwijl ik bedoelde te zeggen dat ik haar zag ja-knikken! Toen ik het met Tommy had over de aardbeving in Roermond in 1992, als voorbeeld over consternatie over een opmerking wat ze op de radio maakten (Ien Dales zou uit bed gevallen zijn), en dat ik ervan uitging dat Tommy de teneur van mijn verhaal begreep, gaf hij droog aan: “Ad, ik snap niet wat je bedoelt, ik was in 1991 niet eens geboren!”
Een van mijn grootste blunders was toch wel toen ik in Helmond voor de groep stond bij een presentatie van Martinique Visser (Matchcare), ‘PITCHEN als Barack Obama’. Martinique, senior consultant maar ook zangpedagoog en vocal coach, gaf ons uitgebreide oefeningen en tips om nog beter in het openbaar te kunnen spreken. Aangezien ik, naast mijn voorzitterschap, tevens tot onderzoekstaak heb om SAM International nader op de kaart te zetten, wilde ik ter afloop een vergelijking maken met hoe een Italiaan zich presenteert en hoe hij voor de groep staat en dat ik echt hoopte dat ik Martinique Visser met haar prachtige presentatie voor een groep Italiaanse netwerkcontacten kon krijgen.
Illustratief krapte ik mij uitgebreid aan mijn kruis, iets wat bijna alle Italiaanse mannen standaard doen voordat ze starten met praten. Een collectieve platjesnatie, zo noemen wij hen. Zelfs de zoontjes van onze vrienden van 4, apen fervent de bewegingen van pappa na en houden door de broek heen hun plassertje vast tijdens het praten. Ik ging ervan uit dat deze voorkennis bij iedereen aanwezig was. Niets was minder waar dus stond ik eigenlijk voor aap door mij aan m'n kruis te krabben…... Niet alleen voor de groep doch ook met foto’s en al op LinkedIn en Facebook.
Ik kan er nu om (glim)lachen al wil ik eerlijk erkennen dat ik mij op dat moment best wel schaamde dat ik zo’n inschattingsfout kon maken. Zo zie je dat ik nog altijd kan en wil leren. Iets wat ik doe dankzij SAM en alle netwerkcontacten. Zo zeggen wij in het Italiaans: ‘sbagliando s’impara. Oftewel, van fouten kun je leren.
Auteur: Ad Smets